OREGANO

Oregano, takie zioło,

lubi kiedy jest wesoło.

Dzisiaj rano, owo ziółko,

tak śpiewało ciągle w kółko:

„Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

oregano, oregano.

Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

o-re-ga-no.”

Przed południem oregano,

tę melodię dobrze znaną,

wymyśloną wczesnym rankiem,

tak śpiewało z majerankiem.

„Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

oregano, oregano.

Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

o-re-ga-no.”

Dołączyli wnet do pary

pieprz, tymianek i rozmaryn,

wciąż śpiewając non-stop chilli

nie przestając, ani chwili:

„Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

oregano, oregano.

Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

o-re-ga-no.”

A na wieczór oregano

miało ziółek paczkę zgraną.

Z nim nuciły, gdzieś na półkach,

rozśpiewane niezłe ziółka:

„Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

oregano, oregano.

Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

oregano, oregano.

Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

oregano, oregano.

Ooo-re, ooo-re,

oregano, oregano, ore

oregano, oregano, ore

o-re-ga-no.”